”Diz çöken her bedenin öncesinde, çoktan çözülmüş bir ego vardır”.
Bazen bir bakış yeterlidir. Odanın dengesini değiştiren, nefesin ritmini bozan, zamanın akışını yavaşlatan bir bakış. Kontrol, yüksek sesle ilan edilmez; hissedilir. Diz çökülür çünkü başka bir seçenek yoktur, sadece orada durmak bile bir iradeye teslimiyettir.
Zihinle oynayan bir elin, bedenle oynayan bir kırbaçtan daha derin izler bırakabileceği bilinir. Acı, yalnızca acı değildir burada. Doğru yerde, doğru dozda, bir armağandır. İnleyen bir ağızdan çıkan her ses, bilinçle yoğrulmuş bir teşekkürdür aslında.
Ne bağırış vardır bu düzlemde ne de acele. Her şey olması gerektiği gibi, olması gereken yerde yaşanır. Dokunmadan sahip olunabilir, konuşturmadan konuşturulabilir. Çünkü bazı varlıkların varlığı bile yeterlidir yön vermeye.
Otorite, unvanla değil, doğayla gelir. Ve bazı doğalar, diz çöktürmek için bağırmaz. Sadece oradadır. Gölge gibi, pusuda gibi, tanrısal bir sessizlik gibi…