Shibari, benim için yalnızca bir pratik değil; varoluşumun dokusuna işlenmiş bir anlatım biçimi. Hem bağlanırken hem bağlarken içimde farklı evrenler uyanıyor. Teslimiyetin o derin sessizliğinde bedenimi ve zihnimi bırakırken, adeta kendi içime doğru kutsal bir yolculuğa çıkıyorum. İçimdeki sessizlik yankılanıyor, bir tür iç huzur, bir tür bırakış… Ama ipler ellerimde olduğunda—işte o an, sahne bana ait. Her düğümde, her gerginlikte bir hikâye anlatıyor, bir duyguyu görünür kılıyor, adeta arzunun estetikle dansına şahitlik ediyorum. Dışarı taşan bir yaratım süreci başlıyor—her düğümde, her gerilimde bir karakter doğuyor, bir hikâye can buluyor.
Arzulanmak da en az arzulamak kadar derin bir ihtiyaç bende. Hâlâ arzuladığım kişiyi mutlu etmenin, onun ihtiyaçlarına cevap vermenin hazzını seviyorum. Ama aynı zamanda, bir bakışta bile arzulandığımı hissetmenin büyüsü de içimde iz bırakıyor. Bu iki kutup benim için zıt değil, bir bütün. Yine de doğamın daha edilgen, daha yumuşak bir akışta olduğunu inkâr edemem. Ben sabit bir figür değilim; ben akışım, geçişim, keşif ve dönüşümüm. Bu yolculuk, yalnızca bedenimin değil, ruhumun da iplerle ifade bulduğu bir içsel şölen…